Mestre'deki hostelimizden çıkıp erkenden tren garına gittik. Amacımız vaktinden önce havaalanında olmak ve sakin sakin dinlenerek uçağımızı beklemekti. İngilizce bilmeyen görevliden bizi Traviso Havaalanı'na götürecek biletlerimizi almak için fazlasıyla çabaladık ve başladık otobüsü beklemeye. Beklerken Makedonya'dan göçüp gelmiş Türk bir amca bulup sohbet bile ettik. Her şey harika gidiyordu. Gelen 15 numaralı otobüsün havaalanına gittiğinden herkes o kadar emindi ki biz de bindik. Kırk dakika süren bir yolculuktan sonra havaalnına yaklaştığımızı gösteren tabelalar göründü yollarda ama Traviso'yu gösteren tarafa inatla dönmedi bizim otobüs şoförü. Bir terslik var bu işte diyorum kendi kendime, bir yandan da belki o taraf şehir merkezidir de havaalanı budur diye sakinleşmeye çalışıyorum. İndik geldik sandığımız havaalanında ama o bizim havaalanımız değilmiş. Marco Polo Havaalanı'na gitmişiz meğer. Ne yapsak ne etsek? Sorup soruşturduk diğer havaalanına giden araç yokmuş. Tek yol geldiğimiz gibi dönmek ve yanlış otobüse bindiğimiz duraktan asıl binmemiz gereken otobüse binmek. Taksi seçeneği de var ama bütçemizi fazlaca sarsacak bir çözüm. Vaktimiz de oldukça azalmış. Gelen 15 numaraya apar topar tekrar bindik ve otobüs bileti aldık. Biz ilk aldığımız bilet o otobüste geçerli sandığımız için oraya kadar kaçak geldiğimizi o zaman anladık haliyle. Tekrar kırk dakika yolculuk ve geldiğimiz yere döndük. Koşa koşa bileti aldığımız teyzeye gittik ama dükkan kapanmıştı. Camdaki listeden otobüs saatlerine bakıp ilk otobüsün saatini bulmaya çalışırken oda arkadaşımın sesiyle irkildik ve o ses kurtuluşumuz oldu. Ne yapacağımızı bilemezken arkamızdan gelen Traviso Havaalanı otobüsünü görünce mutluluğumuzu görmeliydiniz. Atladık otobüse ve asıl havaalanımıza ulaştık nihayet. Gezi başladığından beri Paris konusunda hep bir aksilik çıktı. Bu olaydan sonra da "Bence gitmeyelim, evren bize mesaj yolluyor Paris'e gitmeyin diyor!" diye düşünmedim değil.
Yüzümdeki ifade yorgunluğun ve uçak gerginliğinin ifadesi. Nihayet ulaşabildik uçağa. Yanıma oturup dirseğiyle beni inene kadar dürtmeyi başaran ve uyarılara rağmen servis masasını kapatmayıp biyokimya çalışan adamdan da nefret ettim. Masa altından kekimizi falan yeyip çok eğlendik yolculuk sırasında. Akşam altı gibi Paris Bouveis Havaalanı'na vardık ve haritaları kapıp şehir merkezine gidecek otobüse bindik. Paris biletimizi bir gün sonraya kaydırmak zorunda kaldığımız için en kısa süren gezimiz oldu.Bir geceye elimizden geldiğince çok şey sığdırmaya çalıştık.
Otobüs şoförümüz filmlere konu olacak cinstendi. Koskoca otobüsü o kadar hızlı kullandı ki mideme ağrılar girdi kaza yapacağız diye. Otobüste en ön koltuğa oturma sevdam hep beni geriyor böyle. Virajlara bile doksanla yüzle giren bir adam! İnince şükrettim bol bol.
Hostelimizin yerini sorduk inince. Öğrendiklerimiz hiç açıcı olmadı bizim için. Paris'teki en tehlikeli yerlerden biriymiş orası ve gitmemizi pek önermediler. Bizim de pek içimize sinmedi ve sabaha kadar Paris kazan biz kepçe dolaşmaya karar verdik. İlk hedef Notre Dame Katedrali'ne ulaşmaktı. Seine Nehri kıyısında ve Opera Binası'ndaki fotoğraf çekimlerimizden sonra ulaştık.
O kadar görkemli ki fotoğrafını çekerken çok zorlandık.
Sonra da çok yorulduğumuz için gidip yemek yedik. Çok az zamanımız olduğu için deneysel takılmayalım çabucak yemek yiyelim çıkalım mantığıyla gördüğümüz bir dönerciye girdik. Türkler her yerde! Fransa'nın Ermeni soykırımı mevzuları yüzüden, fazlaca çekiniyorlar dikkat çekmekten hissettiğim ve gördüğüm kadarıyla. Türk olmalarına rağmen dükkanlarını Yunanista'a özgü şeylerle dekore etmeleri, dükkan tabelalarına Yunan bayrağı iliştirmeleri bana çok ilginç geldi ve bir o kadar da üzdü. Gerçek Yunan lokantalarını görünce bizimkilerin de o kadar rahat ve özgür davranamamasına üzüldüm yoksa döner Türk yemeği mi Yunan yemeği mi gibi saçma muhabbetlere gireceğimden değil. Neyse... Yemeğimizi yeyip enerjimizi aldıktan sonra Eiffel Kulesi'ne gittik. Onca yürüme ve yorgunluktan sonra kuleyi görmek hepimize büyük mutluluk verdi. Geziyi iptal edeceğiz diye üzülürken sonunda oraya ulaşmanın verdiği sevincimiz gerçekten görülmeye değerdi.
Hava giderek soğumaya başladığı için içimizi ısıtacak bir şeyler içelim, biraz da dinlenelim dedik. Kahveler, şaraplar içildi.
Sonra sevgili kulemizin dibine gidip yolculuğumuza devam etmek üzere tekrar harekete geçtik. İnsan kendini minicik hissediyor orada. Şansımıza Eiffel bize minik bir gösteri yaptı tam da o sıralar. Gözlerini tamamen kapatmadan önce ışıl ışıl yanıp sönerek bizi kendisine hayran bıraktı.
Sonraki hedefimiz de Champ Elysee'ye gitmekti. Yavaş yavaş, etrafımızdaki onlarca güzel mimariyi seyrederek ve yer yer kaybolarak yürüdük durduk.
Yeni yıl hazırlıkları başlamış, her yer ışıl ışıldı.
Saat ilerledikçe soğuk kendini iyice hissettirmeye başladı ve biz de çok yorulduk. Sırtmızda da kocaman çantalarla hızımız giderek azaldı. Yürümekten bitkin düşünce artık biz bir yerlerde oturup dinlenelim dedik. Battaniyelerimize montlarımıza sarılıp bir köşeye çöktük. Evsiz insanlar gibi sokakta kalışımıza o kadar çok güldük ki etraftan geçenler acımayla karışık "Gençlik işte!" bakışlarını bizden esirgemediler.
Sokaklarda ve parklarda fütursuzca gezen fareleri gördükten sonra böyle rahat rahat nasıl oturdum oralara bilmiyorum. Yorgunluk insana neler yaptırıyor işte. Azıcık dinlendikten sonra kalkıp yürümeye devam ettik ve ünlü caddemize kavuştuk.
Gezimizin sonunu Zafer Anıtı ile yaptık. Paris gezisi de bizim için bir zafer olarak değerlendirilebilir aslında. Onca aksilikten sonra gitmeyi başarabildik.
Sonra bir bakmışız Congress Center'a bayağı yakınız. Madem yürüyoruz yürümeye devam edelim dedik ve başlangıç noktamıza döndük. Giderken metroyu defalarca kullandığımız yerlerden en başa yürüyerek dönünce azmimize biz bile şaşırdık. Otobüse binip Bouveis Havaalanı'na döndük sonra. Otobüste, gidince de havaalanında uyuduk tabi. Uçağa biniş saatimiz yaklaşınca toparlandık ve kontrol noktasına gittik. Görevliler İngilizce bildikleri halde bize iyi davranmayıp birbirlerinden habersiz hareket ettikleri için de o soğuk havada oradan oraya yürttüler bizi. Neyse ki sonunda uçağa ulaşabildik. Fransızlarla ilgili anlatılanlara çok inanmazdım, tipik sınıflandırma ve önyargı derdim ama sonradan hak verdim. Dünyayı biz yarattık havalarını konuşurken hissettim açıkçası, gerçekten de hoş değilmiş.
Son olarak; Paris'te geçireceğim zamanı hiç böyle hayal etmemiştim. Dışarıdan gördüğüm onca müzenin içine de girmek vardı mesela hayallerimde. Özellikle de Louvre Müzesi. Yine de harika zaman geçirdiğim harika bir gezi oldu. Bir gün tekrar gidebilme imkanım olursa müzeler elimden kurtulamaz sanırım.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder